Van 24 november tot en met 27 november werd het eerste EK Taekwon-Do weer gehouden in Spanje, La Nucia, na een twee jaar stilte van wedstrijden door de Corona.
Dit vergde van heel sporters in de wereld geduld en doorzettingsvermogen. Zo ook voor ons team van Taekwon-Do IN NAE DO KWAN, bestaande uit Boosabums Kayden, Gideon, Ana, Fleur en Myrthe.
Na diverse trainingsdips te hebben meegemaakt lukte het toch om de motivatie te vinden om door te zetten en Saseong James en Sabum Randy hebben hun uiterste best gedaan om de leden voor te bereiden.
Met behulp van video’s maken, thuisopdrachten, buiten trainingen, en vele extra prive lessen werden onze leden klaargestoomd voor dit toernooi.
Daarnaast moest Saseong James ook alle scheidsrechters van het toernooi klaarstomen om zo goed mogelijk het toernooi te kunnen leiden.
En toen was het zover. Maandag 22 november zouden we vertrekken naar Alicante. Voor deze datum leefden we allen zoveel mogelijk in een bubbel om niet geïnfecteerd te raken met het Covid virus. Het weekend voor het vertrek moesten we allen nog een PCR test laten doen om zeker te zijn dat we virusvrij waren, want als je positief getest werd in Spanje moest het hele team eventueel in quarantaine.
Zondagochtend bleken Saseong James, Sabum Randy, en Boosabums Myrthe, Ana, Fleur en Kayden negatief. En toen sloeg de bliksem in…. Boosabum Gideon bleek positief. Dat was een vreselijke teleurstelling voor natuurlijk Gideon en zijn ouders maar ook voor het team. Want we hebben maanden samen getraind en naar dit punt gewerkt en ondanks dat hij alles eraan had gedaan om niet in de buurt te komen van mensen, was hij toch positief. Met pijn on ons hart moesten we besluiten dat hij niet mee kon gaan en dat was verdriet ons allen. Maar Gideon zelf ging er heel knap en sterk mee om en wilde het beste voor het team. Hij wilde ook geen tweede test doen omdat hij vond dat hij het team in gevaar zou brengen. Wat een sterke en knappe beslissing. En dat laat zien dat hij niet een prijs hoeft te winnen om een kampioen te zijn.
Op maandag 22 november vertrok Sabum Randy met een dubbel gevoel naar Rotterdam. Samen met Boosabum Kayden werden ze gebracht door vader /coach Clyde en ze troffen het Nederlands Team bij Rotterdam airport.
De vlucht was om 16.20u.
We kwamen aan om 18.45 in Alicante en werden daar opgewacht door een bus. Deze bracht ons naar een plek waar we weer getest moesten worden. Deze tests waren nog erger dan in Nederland. Geen dunne staafjes maar een dikke wattenstaaf werd hier diep in je neus geboord, waarbij iedereen last had. Gelukkig was de uitslag voor iedereen positief.
Ondertussen was het alweer rond een uur of 22u en we konden op weg naar het hotel. We kwamen daar om 23u aan en nadat iedereen werd verdeeld over de kamers konden we snel nog even wat eten bij een restaurant dat om 23.30 zou sluiten. Hierna was het bedtijd.
Dinsdag 23 november.
Vandaag was het de dag van de weging. Wij waren om 10.47 aan de beurt dus we konden nog even lekker ontbijten met elkaar, behalve degene die nog op het randje zaten van hun gewicht.
Aangekomen met de bus stonden daar allerlei andere landen en moesten we nog even wachten.
Eindelijk waren we aan de beurt. Het was spannend….maar…iedereen ruim op gewicht! Yessss!!!
We konden terug naar het hotel en het was een vrije middag om lekker te relaxen en in de avond nog even met elkaar te trainen.
Woensdag 24 november.
Vandaag is het zover. De dag van de tuls. Kayden mocht aftrappen om 9u. Omdat de bussen elke dag te laat waren, hebben Sabum Randy en Kayden voor de zekerheid een taxi gepakt naar de zaal om warm te draaien.
In de ijskoude zaal werd er warm gedraaid door diverse landen. En toen was het zover. Kayden werd opgeroepen en mocht klaar staan. Hij was erg nerveus en dat is normaal voor zo’n groot toernooi als dit. Hij moest tegen Hongarije en hij liep zijn tul erg strak en krachtig, maar door de zenuwen liep hij ook erg te trillen in zijn beweging. Zij tegenstander liep minder krachtig maar wel rustig en technisch goed. Dit resulteerde helaas in een verlies voor Kayden, maar wel een hele goede ervaring rijker.
Daarna was het de beurt aan Fleur en Myrthe. Myrthe liep sterk en won haar partijen tegen Bulgarije, Slovenië en Noorwegen. Net voor de kwartfinale verloor ze helaas van Polen, de finaliste van de poule.
Fleur zat in dezelfde poule en won van Ierland, Slovenië en Engeland, om ook helaas net voor de kwartfinales te verliezen tegen Roemenië die ook een finaliste werd. Zeer knappe prestaties van de twee dames om zo ver te komen op hun eerste EK. En dan verliezen van twee finalisten die meer ervaring hadden is zeker geen schande.
Nadat alle anderen van het Nederlands team waren geweest konden we weer naar het hotel toe na een lange dag.
Donderdag 25 november.
Vandaag was het tijd voor sparren. Fleur mocht als eerste. Nadat ze met Sabum Randy goed had warm getrapt liepen ze naar veld 4 om daar Spanje aan te treffen. Fleur vocht haar partij heel goed en won overduidelijk haar partij.
Vervolgens mocht ze tegen Engeland en ook deze partij won ze heel erg goed. Nu moest ze voor de kwartfinale vechten en ze trof een Italiaanse. Helaas merkte Fleur dat ze conditie te kort kwam in deze partij en omdat ze heel moe was gaf ze de partij weg. Wel een knappe prestatie om zo ver door te dringen in de voorrondes.
Toen was Ana aan de beurt. Ana moest op veld 2 aantreden tegen Polen. Een sterke tegenstander.
Helaas kon Ana niet in haar ritme komen en gaf de wedstrijd weg doordat ze haar gameplan niet kon uitvoeren. Erg jammer, want Ana had zeker ver kunnen komen op dit toernooi.
Vervolgens mocht Myrthe aan de bak. Op veld 4 trof ze haar tegenstander uit Ukraine. Een sterke tegenstander. Myrthe vocht zeer dominant en won de partij. Vervolgens moest ze tegen nog een sterk land, Roemenië. Maar ook hier gaf ze haar tegenstander geen ruimte en won ook. Hierdoor stond ze in de kwart finale tegen Noorwegen. In deze partij kon ze niet in haar spel komen en gaf ze de wedstrijd uit handen. Maar ze haalde wel een geweldige dik verdiende bronzen medaille.
Als laatste was Kayden aan de beurt in een poule met letterlijk reuzen en slopers. De tegenstanders leken wel mannen van boven de 18 compleet met baard en snor. Kayden moest aantreden tegen Kroatië en dat was een pittige tegenstander. Kayden kwam niet in zijn spel en twijfelde teveel waardoor hij de wedstrijd overgaf aan zijn tegenstander. Na een goede hoofdtreffer was hij even duizelig en kwam de dokter erbij. Maar Kayden wilde doorvechten. Hij probeerde terug te komen maar het was niet genoeg om nog te kunnen winnen. Maar wel een hele goede ervaring opgebouwd in deze zware poule.
Vrijdag 26 november.
Vandaag was het de dag van senioren sparren en power breken van de junioren. En daar was Myrthe ook deel van.
Samen met teamgenoot Martina mocht ze met drie technieken planken breken. In totaal deden er 25 deelnemers mee.
De eerste ronde ging super. Ze sloeg en trapte alles makkelijk door. Daarna in de verlenging moest ze samen met 5 andere overgebleven deelnemers een uitgekozen techniek overnieuw doen. Het aantal planken wordt dan verhoogd en dus wordt het breken ook steeds moeilijker. Na een aantal keren te verlengen bleven er 3 dames over. Myrthe, een Pool en een Roemeen. Ze moesten een messlag doen waarbij Myrthe de plank net niet doorsloeg. Maar ze heeft wel een dik verdiende bronzen medaille gewonnen en dat is enorm knap op haar eerste EK.
Zaterdag 27 november.
Nu was het tijd voor de team onderdelen. Nederland deed mee aan het teamsparren voor de junioren dames en de senioren heren.
Het dames team bestond uit Myrthe, Fleur, Ana, Martina en Robin. Het team werd gecoacht door Sabum Randy.
Ze mochten om 9u aantreden op veld 3 waarbij eerst Roemenië het moest uitvechten tegen Spanje. Hier won Roemenië en kwamen ze tegen onze dames te staan.
Bij het team sparren vechten twee teams bestaande uit 5 vechters en 1 reserve, om zoveel mogelijk punten te scoren. Een ronde kan maximaal 4 punten binnenhalen. Gewichtsklassen maken hier niet uit dus je kan een hele zware en grote vechter krijgen tegen een hele lichte of kleinere.
Fleur mocht als eerste vechten.
Ze begon goed, maar hield zich daarna niet aan haar gameplan en gaf de wedstrijd helemaal uit handen. Het was 0-4 voor de tegenstanders.
Hierna zette Sabum Randy Myrthe in om 100 procent de 4 punten terug te halen. Myrthe overklaste haar tegenstander en won haar partij. Nu was de stand 4-4.
Toen werd Ana ingezet om de winst te behouden. Ana liet nu wel zien wat van haar verwacht werd. In tegenstelling tot haar partij 2 dagen geleden, vocht ze nu zeer dominerend. Ze won de partij met 3-1 dus was de stand nu 7-5 voor Nederland.
Martina werd ingezet in de hoop de voorsprong te houden. Maar doordat Martina al hele zware dagen had gehad, waarbij ze 1x goud en 1x zilver had gewonnen, begon ze het nu wel te merken in haar sparringspartij. Helaas verloor ze met 4-0. Stand was nu 7-9.
Robin mocht de laatste partij vechten en we moesten dus een 3-0 of een 4-0 zien te halen.
Robin vocht voor wat ze waard was maar het lukte helaas niet. Ze verloor met 0-4 waardoor de eindstand nu 7-13 was geworden.
Maar we zijn vreselijk trots op de dames aangezien de Roemenen veel meer ervaring hadden en vaker op EK’s en WK’s hebben gestaan. Dus dit belooft wat voor de toekomst.
Al met al was het een zeer geslaagd toernooi. We sloten af met 3x Goud, 2x Zilver en 4x Brons en we eindigden op de 7e plek van de 29 landen. En dat is een knappe prestatie voor ons kleine landje.
Op zondag 28 november vertrokken we allen weer naar Nederland terug met heel wat ervaring rijker en kunnen we terugkijken naar een super leuk, gezellig, maar soms ook emotioneel EK. En hopelijk zijn we bij het volgende Internationale toernooi wel weer helemaal compleet, inclusief Gideon!
